لژیونلا و «لژیون ایرز» نوعی میکروباکتری است که می‌تواند در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند یا به بیماری نقص ایمنی مبتلا هستند، افراد مسن، سیگاری‌ها و افرادی که از بیماری‌های ناتوان‌کننده یا بیماری‌های شدید ریوی رنج می‌برند، کشنده باشد.

نموفیلا باکتری مولد بیماری لژیونلا می‌تواند به مقدار اندک و به‌طور طبیعی در منابع آبی نظیر برکه‌ها، رودخانه‌ها و مخازن آب یافت شود. ممکن است این باکتری در برج‌های خنک‌کننده سیستم‌های تهویه هوا، کندانسورهای تبخیری و دستگاه‌های تولید چشمه‌گردابی مصنوعی نیز وجود داشته باشد.

درصورت ایجاد شرایط زیست‌محیطی مناسب، باکتری لژیونلا تکثیر شده و ممکن است به سطحی خطرناک برسد. این افزایش باکتری لژیونلا می‌تواند منجر به اپیدمی و خطر ابتلای افراد مستعد به این بیماری شود. نخستین مورد بیماری لژیون‌ایرز در سال1976 در فیلادلفیا و هنگام شیوع مرموز آنفلوانزا در میان 221 عضو حاضر در جلسه‌ای در لژیون آمریکا شناسایی شد که به پنومونی شدید مبتلا شدند و 34تن از آنها نیز جان خود را از دست دادند.

اخیرا محققان کشف کرده‌اند که مردان، به‌ویژه مردان میانسال یا مسن، بیشتر از زنان مستعد ابتلا به بیماری لژیون ایرز هستند و افراد سیگاری یا افراد که از مشکلات ریوی رنج می‌برند، بیشتر با خطر ابتلا به این بیماری مواجه هستند.
چگونه انسان به باکتری لژیونلا آلوده می‌شود؟

معمولا باکتری لژیونلا نموفیلا از طریق استنشاق و هنگامی که در قطرات ریز آب موجود در هوا معلق است، وارد ریه انسان می‌شود. به‌طور طبیعی دوره کمون یا نهفتگی این بیماری 2هفته است و ابتدا با علائم شبه‌آنفلوانزا شامل تب، لرز و سرفه‌های خشک ظاهر می‌شود. در موارد بسیار حاد می‌تواند مشکلات معدی-روده‌ای، از‌کار‌افتادگی سیستم عصبی، اسهال و در نهایت حمله بیماری پنومونی ایجاد کند.

درصورت وجود دمای زیر 20تا 45درجه سلسیوس، تعداد باکتری لژیونلا افزایش می‌یابد. گرد و خاک، محل تجمع جلبک‌ها، لجن یا مواد ارگانیک یک منبع طبیعی غذایی برای این باکتری به‌شمار می‌رود. شیوع این بیماری، مستلزم وجود نوعی سیستم توزیع‌کننده که بتواند بخار آب تولید کند، (چشمه‌های آب، برج‌های خنک‌کننده یا استخرهای شنا) است.

اکثر افراد مبتلا به بیماری لژیون ایرز احساس بیماری نمی‌کنند و از هیچ نوع عوارض بیماری رنج نمی‌برند. این بیماری همچنین به‌طور مستقیم به افراد دیگر سرایت پیدا نمی‌کند و تنها می‌تواند از طریق دستگاه‌هایی نظیر دستگاه تهویه هوا یا سیستم‌های گرمایشی مرکزی منتشر شود. به همین دلیل احتمال شیوع این بیماری در میان افرادی که در خانه سالمندان و در مراکز مراقبتی زندگی می‌کنند و همچنین بیماران بیمارستان‌ها بسیار زیاد است و سیستم‌های آبی این نوع مراکز باید تحت کنترل و مراقبت ویژه قرار داشته باشند